Νόσος Περονί (Peyronie): Διάγνωση, Αντιμετώπιση και Σύγχρονες Θεραπευτικές Προσεγγίσεις

Η νόσος περονί επηρεάζει σημαντικά την ποιότητα ζωής και την ψυχοσυναισθηματική υγεία του άνδρα.

Νόσος Περονί: Διάγνωση και Θεραπευτικές Προσεγγίσεις

Η Νόσος Peyronie (Νόσος Περονί) αποτελεί μια σχετικά συχνή αλλά συχνά υποδιαγνωσμένη πάθηση του πέους, η οποία χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση ινώδους πλάκας στον ινώδη χιτώνα (tunica albuginea) του σηραγγώδους σώματος. Η πλάκα αυτή προκαλεί παραμόρφωση του πέους κατά τη στύση, συνήθως με τη μορφή κάμψης, και συχνά συνοδεύεται από πόνο ή δυσκολία στη σεξουαλική επαφή. Η νόσος περονί επηρεάζει σημαντικά την ποιότητα ζωής και την ψυχοσυναισθηματική υγεία του άνδρα.

Επιδημιολογία και αιτιοπαθογένεια

Η ακριβής επίπτωση της νόσου Peyronie παραμένει ασαφής, καθώς πολλοί ασθενείς αποφεύγουν να αναζητήσουν ιατρική βοήθεια λόγω αμηχανίας. Εκτιμάται ότι επηρεάζει περίπου το 3–9% των ανδρών, κυρίως ηλικίας 40–70 ετών. Η νόσος περονί μπορεί όμως να εμφανιστεί και σε νεότερες ηλικίες.

Η αιτιολογία της νόσου παραμένει εν μέρει αδιευκρίνιστη. Η επικρατέστερη θεωρία υποστηρίζει ότι πρόκειται για αποτέλεσμα μικροτραυματισμών στο πέος, συνήθως κατά τη σεξουαλική επαφή, που οδηγούν σε ανώμαλη επούλωση του ινώδους χιτώνα και δημιουργία ουλώδους ιστού. Σε άτομα με γενετική προδιάθεση, αυτή η διαδικασία μπορεί να οδηγήσει σε χρόνια φλεγμονή και εναπόθεση κολλαγόνου.

Η Peyronie παρουσιάζει συχνά συνύπαρξη με άλλες ινοβλαστικές καταστάσεις, όπως η νόσος του Dupuytren (σύσπαση της παλαμιαίας απονεύρωσης), κάτι που ενισχύει τη θεωρία της συστημικής ινοβλαστικής διαταραχής.

Κλινική εικόνα και στάδια της νόσου

Η νόσος περονί εξελίσσεται συνήθως σε δύο φάσεις:

1. Οξεία (φλεγμονώδης) φάση – διαρκεί περίπου 6 έως 18 μήνες. Σε αυτό το στάδιο, οι ασθενείς εμφανίζουν:

   • Πόνο στο πέος, ιδιαίτερα κατά τη στύση

   • Ανάπτυξη της πλάκας και προοδευτική παραμόρφωση

   • Ψυχολογική επιβάρυνση λόγω της αβεβαιότητας της εξέλιξης

2. Χρόνια (σταθεροποιημένη) φάση – το άλγος υποχωρεί, αλλά η κάμψη και η πλάκα παραμένουν. Εδώ η παραμόρφωση του πέους έχει σταθεροποιηθεί, και η σεξουαλική δυσλειτουργία γίνεται το κυρίαρχο πρόβλημα.

Η παραμόρφωση του πέους μπορεί να έχει διάφορες μορφές:

• Ραχιαία κάμψη (προς τα πάνω)

• Κοιλιακή κάμψη (προς τα κάτω)

• Πλάγια κάμψη

• Στένωση (σαν “κλεψύδρα”), που μπορεί να δυσχεραίνει τη διείσδυση

Διάγνωση

Η διάγνωση της νόσου Peyronie είναι κυρίως κλινική. Το ιστορικό του ασθενούς και η φυσική εξέταση του πέους (σε χάλαση και κατά προτίμηση κατά τη στύση) είναι καθοριστικά.

Συχνά χρησιμοποιούνται απεικονιστικές μέθοδοι όπως:

• Υπερηχογράφημα πέους: επιτρέπει την ακριβή εντόπιση και μέτρηση της πλάκας, και την αξιολόγηση της αιματικής ροής.

• Φαρμακοεπαγόμενη στύση (με ενδοπεικές ενέσεις) για φωτογράφιση και αξιολόγηση της κάμψης.

Συντηρητική θεραπεία

Η θεραπεία εξαρτάται από το στάδιο και τη σοβαρότητα της νόσου. Στην οξεία φάση, στόχος είναι η ανακούφιση του πόνου και η αποτροπή εξέλιξης της παραμόρφωσης.

Συντηρητικές μέθοδοι περιλαμβάνουν:

• Από του στόματος φάρμακα: π.χ. βιταμίνη Ε, ταμοξιφαίνη, L-καρνιτίνη – έχουν αμφιλεγόμενη αποτελεσματικότητα

• Ενέσιμες θεραπείες: τοπική έγχυση παραγόντων όπως κολλαγενάσης (Xiaflex®), ιντερφερόνης ή βεραπαμίλης στην πλάκα, με σκοπό την αποδόμηση του ινώδους ιστού

• Συσκευές έλξης πέους: μηχανική διόρθωση της κάμψης με παρατεταμένη χρήση

• Shock wave therapy: χρησιμοποιείται κυρίως για ανακούφιση του πόνου

Τα αποτελέσματα ποικίλλουν, και η αποτελεσματικότητα των συντηρητικών θεραπειών είναι μεγαλύτερη όταν εφαρμόζονται νωρίς, κατά την ενεργό φλεγμονώδη φάση.

Χειρουργική αντιμετώπιση

Η χειρουργική επέμβαση αποτελεί την καλύτερη επιλογή σε σταθεροποιημένη νόσο, όταν η κάμψη εμποδίζει τη σεξουαλική επαφή και οι συντηρητικές θεραπείες έχουν αποτύχει.

Οι κυριότερες επεμβάσεις είναι:

1. Τεχνικές συντόμευσης (π.χ. μέθοδος Nesbit) – εφαρμόζονται σε ήπιες παραμορφώσεις. Συνδέονται με μικρή απώλεια μήκους πέους.

2. Τεχνικές επιμήκυνσης (π.χ. τοποθέτηση μοσχεύματος στην περιοχή της πλάκας) – για σοβαρότερες κάμψεις ή παραμορφώσεις τύπου “κλεψύδρας”.

3. Τοποθέτηση ενδοπεϊκής πρόθεσης – ιδανική λύση σε ασθενείς με σοβαρή στυτική δυσλειτουργία και παραμόρφωση.

Η επιλογή της τεχνικής εξαρτάται από το μήκος και τη λειτουργικότητα του πέους, τη στυτική ικανότητα, τη μορφολογία της κάμψης και τις προτιμήσεις του ασθενούς.

Ψυχολογική διάσταση

Η νόσος περονί μπορεί να έχει έντονη ψυχολογική επίπτωση, οδηγώντας σε άγχος, κατάθλιψη, μείωση αυτοεκτίμησης και προβλήματα στη σεξουαλική ζωή ή στις διαπροσωπικές σχέσεις. Η στήριξη από επαγγελματίες ψυχικής υγείας και η συμμετοχή σε ομάδες υποστήριξης μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά.

Συμπεράσματα

Η νόσος περονί είναι μια πολύπλοκη πάθηση με σημαντικές επιπτώσεις στη σωματική και ψυχική υγεία των ανδρών. Η έγκαιρη διάγνωση και εξατομικευμένη προσέγγιση στη θεραπεία, με συνδυασμό φαρμακευτικής, μηχανικής ή χειρουργικής παρέμβασης, μπορεί να οδηγήσει σε ικανοποιητικά αποτελέσματα. Η συνεχής πρόοδος στην κατανόηση της παθογένειας και η ανάπτυξη νέων θεραπευτικών επιλογών ενισχύουν την αισιοδοξία για καλύτερη διαχείριση της νόσου στο μέλλον.