Η λιθίαση του ουροποιητικού συστήματος είναι η δημιουργία λίθων (πέτρες) σε διάφορα σημεία της ουροφόρου οδού, όπως οι νεφροί, οι ουρητήρες ή η κύστη. Οι λίθοι σχηματίζονται από την καθίζηση αλάτων και μετάλλων, συχνότερα ασβεστίου, και μπορεί να προκαλέσουν έντονο πόνο (νεφρικό κολικό), αιματουρία ή ουρολοιμώξεις. Η αντιμετώπιση εξαρτάται από το μέγεθος και τη θέση των λίθων και περιλαμβάνει από συντηρητικά μέτρα, όπως αυξημένη πρόσληψη υγρών, μέχρι επεμβατικές μεθόδους όπως λιθοτριψία, ουρητηροσκόπηση ή διαδερμική νεφρολιθοτομή.
Κατά την τελευταία εικοσαετία η αντιμετώπιση της λιθιασικής νόσου άλλαξε ριζικά, με την εξέλιξη της τεχνολογίας και την εφαρμογή παρεμβατικών «μη διεισδυτικών» τεχνικών που κατά το πλείστον αντικατέστησαν τις ανοικτές χειρουργικές επεμβάσεις.
Τα τελευταία είκοσι χρόνια, η αντιμετώπιση της λιθίασης του ουροποιητικού έχει μεταμορφωθεί ριζικά, χάρη στην πρόοδο της ιατρικής τεχνολογίας και την υιοθέτηση ελάχιστα επεμβατικών τεχνικών, οι οποίες σε μεγάλο βαθμό αντικατέστησαν τις παραδοσιακές ανοιχτές επεμβάσεις. Η εντυπωσιακή επιτυχία της εξωσωματικής λιθοτριψίας (ESWL), της διαδερμικής νεφρολιθοτομής (PCN) και της ουρητηροσκόπησης (URS) στη θεραπεία των λίθων του ουροποιητικού δημιούργησε την εντύπωση ότι το πρόβλημα της λιθίασης είχε πλέον οριστικά επιλυθεί. Ως συνέπεια αυτής της αντίληψης, οι ανοιχτές επεμβάσεις έχουν καταστεί σπάνιες, ενώ η διαγνωστική και συντηρητική προσέγγιση των ασθενών με λιθίαση έχει σε μεγάλο βαθμό αποσυρθεί από την καθημερινή πρακτική των ουρολογικών τμημάτων.
Comments are closed